Todas as colaboracións

Soga e Cinsa: 11 bruxas en 101 minutos

Roberto Pascual fai mención da estrea de ‘Soga e Cinsa: Tríptico teatral para 11 bruxas en 101 minutos’, da compañía Aporía Escénica.

“Unha peza moi ben documentada sobre a persecución a moitas mulleres acusadas de bruxería. Un espectáculo para gozar das imaxes, do espazo sonoro, e da reflexión sobre a sensibilidade e inelixencia de moitas mulleres sobre remedios naturais”. 

‘A Cámara Escura’, teatro adolescente

Roberto Pascual fálanos de José Luis Baós de Cos, dramaturgo, premio Abrente da MIT en 2019 e premio Roberto Vidal Bolaño en 2020 coa obra ‘A Cámara Escura’. 

Teatro comunitario no Son do Mar

Teatro comunitario no Son do Mar

O teatro de Fernando Castro Paredes

Este asturiano afincado en Cee, deuse a coñecer nos últimos anos no ámbito da dramaturxia gañando os Premios Rafael Dieste ou o I Certame de Textos Teatrais Roberto Vidal Bolaño para público adolescente. Pero Fernando Castro xa tiña navegado no teatro no ámbito do teatro escolar e afeccionado. Agora falamos das súas últimas pezas premiadas e editadas, Amorodo Agre (Deputación da Coruña) e A derradeira bala (Editorial Galaxia).
Dous estilos moi diferentes, dous tons opostos, dúas mostras da versatilidade dun autor que sabe moverse da comedia farsesca e absurda ao drama social con profundidade simbolista e cáustico.
Un comentario de Roberto Pascual

Os retos do teatro

A actualidade do teatro con Roberto Pascual:

Que é un bolo no argot teatral?
Por que pecharon os teatros en Galicia e os templos de culto relixioso non?
Que novos formatos, linguaxes e maneiras de gozar do teatro podemos encontrar?
Por que non hai unha lei de teatro que regule a súa actividade?
Nesta crise sanitaria tamén se presentan retos para a arte teatral e moitas preguntas. Hai quen nunca pisou un teatro e agora descóbreo dende novas plataformas, dende recursos didácticos coma o proxecto ‘Escena para todas’ da AELG ou dende as redes sociais e iniciativas comunitarias.
Da man de Chévere facemos unha parada, diante dos teatros pechados e reflexionamos mentres falamos do seu novo proxecto, ‘Dramawalker Vite’, unha ficción sonora ou paseo autoguiado con ferramentas tecnolóxicas. A compañía de Compostela sempre se caracterizou pola diversificación de actividades, a procura de fórmulas novidosas de interacción artística e social, a actividade empresarial máis alá do bolo (unha función cada fin de semana nun punto diferente da xerografía). Unha fórmula diferente e sostible de existir como compañía profesional ante a precariedade xa antes da pandemia, antes do peche dos teatros.

‘O charco de Ulises’, a nosa Odisea Atlántica

O CDG abre a etapa de Fran Núñez como director con esta peza, versión libre da Odisea que fala da viaxe e pola tanto da aprendizaxe, do risco, da aventura, dos sentimentos encontrados do viaxeiro. Pero tamén de emigración e de inmigración, de fluxos migratorios, pero sen meterse en charcos… Versión amable, ás veces bucólica, outras (quizais as máis interesantes) misteriosas.
A dirección de Santiago Cortegoso e Marián Bañobre crea un espectáculo áxil en case todo o tempo, con importancia da música en directo e as coreografías e cunha Mónica Camaño no papel de Helena de Troia atinadísima no papel cómico. Galicia e Arxentina, pasado e presente, onte e hoxe e quizais mañá, se non perdemos a memoria.

Un comentario de Roberto Pascual. 

Clausura do amor

Estes días podemos ver no teatro a historia do amor, cando acaba o amor. A compañía Cámara Negra adapta ‘Clausura do amor’, o texto de Pascal Rambert, e ten todos os detalles Roberto Pascual. 

Prendendo butacas na casa

Roberto Pascual fálanos de Arter Party, un espectáculo pouco visto, dunha compañía nova, que puidemos ver recuperado grazas ao impulso dun proxecto novidoso, “Prendendo butacas na casa”, unha iniciativa da Deputación de Pontevedra.

Teatro familiar con Paula Carballeira

‘Carabela’ e ‘Somos os monstros’ son os dous últimos títulos de teatro infantil da dramaturga, actriz e contadora Paula Carballeira, que atoparemos nas librarías. ‘Carabela’ anda nos escenarios coa compañia Galeatro.

Estas dúas pezas teñen en común a figura do monstro ou da pantasma, o tema do medo; pero tamén a capacidade de imaxinar, de crear, e a valentía que rompe fronteiras. O pensamento ecolóxico, o humor e o ritmo áxil son algunhas das características da dramaturxia desta autora.

Un comentario do colaborador do Diario Cultural, Roberto Pascual. 

Tres propostas de ‘Sapatos de tacão alto’

Tres propostas de ‘Sapatos de tacão alto’

Pin It on Pinterest