Esta semana Armando Requeixo tráenos como recomendacións de lectura dous ensaios: Mulleres e poder, de Mary Beard, e mais As mulheres que amavam os videojogos, de Antía Seoane e Maite Sanmartín.

Mulleres e poder (Hércules), en tradución de María Alonso Seisdedos, é un volume concibido como un manifesto feminista no que a pensadora e especialista no mundo clásico Mary Beard reflexiona sobre o xeito no que dende os albores da Historia as mulleres foron apartadas do poder e a súa voz pública negada. Con exemplos tirados da literatura grecolatina e dos mitos da Antigüidade evidencia os fundamentos culturais da misoxinia que se estende ata os nosos días e que alcanza todos os ámbitos e vías, dende a alta política ata a esfera artística pasando polo mundo das Redes.

As mulheres que amavam os videojogos (Através) é un ensaio que pon en evidencia as desigualdades de xénero existentes na cultura dos videoxogos como novas fórmulas de expresión da narratividade e a creación actuais. Malia a importante presenza das mulleres como xogadoras e o destacado papel de non poucas delas, seguen a ser excluídas da consideración de hard-core gamers e toda a industria geek continúa a xerar imaxes excluíntes da muller, cando non sexistas ou violentas. Este libro quere axudar a reverter ese estado de cousas para avogar por unha cultura dos videoxogos que axude á deconstrución patriarcal e aposte pola igualdade de xénero.

Na súa colaboración de hoxe Armando Requeixo convídanos á lectura da novela curta B.S.O., de Pablo Nogueira, e mais do libro de prosas epistolares Fosforescencias, de Lupe Gómez.

B.S.O. (Fervenza) é unha de novela de novelas, que participa por igual do western, o film noir e a narración cinematográfica e musical. Texto híbrido e mestizo, inzado de homenaxes e citas, trénzase cunha singular estrutura concatenada de capítulos breves, orlado lírico e escrita decote eficiente.

Fosforescencias (Alvarellos) é o relato epistolar dun cambio de rumbo que implicou o abandono dun traballo e unha mudanza de vivenda, mais é, sobre todo, a crónica en misivas da refundación do roteiro vital da propia autora e a recapitulación lírico-filosófica do seu xeito de comprender o mundo e os seres.

Esta semana Armando Requeixo convídanos á lectura das novelas Formigas nos pés, de Nazaret López, e mais A casa xunto ao volcán, de Xosé Ricardo Losada.

Formigas nos pés (Xerais) é o relato dun desamor, da ruptura amorosa dunha parella de moitos anos. Unha muller na fronteira dos cincuenta ten que se reconstruír deixando atrás o que foi o amor da súa vida, con todas as renuncias, feridas e sombras que a nova situación lle trae, mais esperanzada en atopar unha luz ao final dese longo e doloroso proceso que a obriga a renacer das súas propias cinzas.

A casa xunto ao volcán (Galaxia) é a historia de Xeila, unha rapaza de dezasete anos que, por mor do traslado laboral de seus pais, pasa de vivir en Ourense a estudar nun instituto de Rianxo. Este cambio, unido ás ensinanzas dun seu exprofesor de Filosofía, levarán a Xeila a reformular a súa vida e as relacións que mantén coas persoas que a rodean, facendo que abrollen novas personalidades súas ata entón ocultas.

Esta semana Armando Requeixo proponnos dúas novidades narrativas de signo ben diverso: a ollada ao pasado para dignificar a memoria de Seique, de Susana Sanches Arins, e a prospección sobre un futuro imaxinario de Aqueles momentos que perdemos, de Xavier Estévez.

Seique (Através) non é un libro de narrativa convencional: non é unha novela, tampouco un conxunto de relatos, talvez unha constelación de prosas que funcionan como un sistema de evocacións memorialísticas que bebe do ensaístico sui generis e da pulsión poética para documentar un mundo que se (re)constrúe por fragmentos e testemuños, nunha multiplicidade de voces que teselan unhas sobre outras para contarnos como foi a represión franquista, defrontando a visión dos vencedores á das vencidas, indo da violencia intrafamiliar á comunitaria, documentando as cicatrices do terror franquista nas mulleres que o padeceron e nos seus ecos pasados e presentes.

Aqueles momentos que perdemos (Obradoiro) é unha distopía que nos convida a imaxinar unha Galicia futura na que todas as persoas foron perdendo a memoria, esa sutil argamasa que nos une como humanos. En tan témero escenario, a adolescente protagonista inicia unha viaxe a un lugar que figura anotado nun vello caderno e que supón especial. No camiño atopa unha nena e xuntas percorren ese mundo que esfarela e van descubrindo a importancia de manter as acordanzas para vencer o silencio, a morte en vida que supón perder a identidade a mans do esquecemento absoluto.

Esta semana Armando Requeixo convídanos a coñecer dúas novelas curtas traducidas á nosa lingua: O párroco de Vejlby, de Steen Steensen Blicher, e mais Os secuestradores de burros, de Gerald Durrell.

O párroco de Vejlby (Hugin e Munin), traducido directamente dende o danés por Alejandro Tobar, é un relato pioneiro do que hoxe coñecemos como novela negra ou policial. Publicado en 1829, sérvese do famoso caso criminal protagonizado en 1625 polo sacerdote Søren Qvist quen, nun arrauto de ira, matou un fregués e quixo logo ocultalo, mais o irmán do falecido conseguiu que fose xulgado e, finalmente, declarado culpable e castigado coa decapitación. Contada a partir do diario do xuíz que levou o caso, Erik Sørensen, e mais o crego que o sucedeu na parroquia de Ålsø, a obra propón unha fonda reflexión sobre temas tan relevantes como a pena de morte, a relixión e mesmo o espírito e aplicación das leis.

Os secuestradores de burros (Sushi Books) é un moi ameno relato de aventuras protagonizado por un grupo de rapaces que viven nunha illa grega, tal como o propio Durrell fixo durante da súa puberdade. Amanda e David, líderes deste fato de mozos, deciden secuestrar o maior ben material desta pequena e pobre illa, os burros, único medio de transporte e principal forza de traballo agrario. O motivo é axudar a un destes rapaces, Yani, quen, ao ficar orfo, ve como o ambicioso e insufrible alcalde local lle demanda unha débeda contraída por seu pai que é imposible de pagar, agás que se negocie cun troco tan valioso como o dos prezados équidos, dos que o propio rexedor é o principal propietario. A través deste entretido e colorista relato imos descubrindo a vida da illa e dos seus habitantes, ao tempo que a propia acción nos invita a reflexionar sobre cuestións como a amizade, a solidariedade, a afouteza, a cobiza, a desigualdade social, a superación persoal ou a defensa dos valores ecolóxicos.

Esta semana Armando Requeixo proponnos a lectura de dúas novelas inmisericordes: Ninguén dorme, de Rexina Vega, e mais Deserto García, de Jorge Emilio Bóveda.

Ninguén dorme (Laiovento) é unha novela sobre os máis baixos instintos do ser humano en relación aos afectos e os corpos, sobre o sexo destrutivo, as miserias de Eros e os nosos límites encarnados nas tres parellas que se reúnen nun perdido hotel de estrada para, nas fronteiras máis sórdidas da intimidade, procurar a súa identidade. A denuncia da lacra emigratoria e das penosas condicións de tantos traballadores e mais o desafiuzamento ao que de ven condenados os máis desfavorecidos é o humus do desposuimento onde cobra sentido a violencia, as violencias que espellan na historia, nomeadamente as de xénero.

Deserto García (Galaxia) é unha narración de tremendismo rural con adobíos de western galaico e policial sui generis. Un garda civil prexubilado decide retirarse á remota aldea de Loirás, onde os seus devanceiros tiñan unha casa medio abandonada, e desconectar así da súa vida anterior. Mais no reducido e abafante círculo paisano a súa chegada non é ben recibida e pronto van xurdir as complicacións coa veciñanza, ao tempo que unha escura ameza do seu pasado se fai presente e pon en xogo a súa vida. Non tardará en descubrir que nada é o que parece, que a violencia invade corredoiras e leiras, as ruindades inzan por toda parte e o beatus ille horaciano non é senón unha idealización enganosa.

Esta semana Armando Requeixo convídanos á lectura de dúas novelas protagonizadas por mulleres na procura de si mesmas que loitan por descubrir o seu auténtico eu: Carrusel, de Berta Dávila, e O lado do que dormes, de María Canosa.

Carrusel (Galaxia) é a obra coa que Berta Dávila gañou o último Premio García Barros, a historia dunha escritora en plena crise creativa que decide facer unha recapitulación do que foi a súa vida para buscar no seu pasado e no da súa familia as claves do seu presente e atopar sentido á súa existencia e o papel que nela xoga a escrita. No camiño profundará nas raíces da súa neurose, na intensa experiencia da maternidade, na perda dos seres queridos e nas complexas relacións familiares.

O lado do que dormes (Xerais) é un relato de María Canosa que percorre a vida de Laura, unha muller de trinta e sete anos, nai de dous fillos e casada cun home moi traballador e viaxeiro, que en plena madurez sente que vive abafada por unha imposible conciliación das súa situación familiar e laboral, problema que se agrava coas actitudes machistas que sofre no traballo. Cansa, sobordada e entristecida, toma a decisión de dar un xiro á súa vida, empeño no que a axudará unha compañeira de traballo, o exemplo dunha vella colega de estudos e algunhas outras persoas e situacións que se lle cruzarán no camiño e lle farán ver a necesidade de rematar coa submisión e opresión vital na que transcorren os seus días.

Esta semana Armando Requeixo proponnos alternar a lectura de relato e novela. O libro de contos ao que nos convida titúlase Os jeans de María e é obra de Lois Alcayde Dans. A narración longa que nos presenta é Veleno en familia e asínaa Rocío Leira.

Os jeans de María (Galaxia) reúne dezasete historias ambientadas principalmente na cidade herculina, aínda que varias delas tamén acontecen en Madrid. Son, por tanto, narracións urbanas que nos amosan personaxes que ven alterada a súa cotidianeidade polo inesperado. Os medos, os temores e as desesperanzas, mais tamén as ilusións, os desexos e os afectos poboan estes relatos narrados cunha prosa moi coidada, chea de plásticas imaxes e un indubidable alento poético.

Veleno en familia (Baía) é unha narración que entretece intriga e equívocos no seo dunha peculiar familia composta por unha nai rosmona e teimuda, unha filla aparentemente apoucada e sufrida, unha sobriña impulsiva e namoradeira e un xenro visceral e instintivo. As relacións que entre todos eles manteñen ocultan segredos inconfesables, pulsións asasinas e paixóns e odios desmedidos que os levarán ao asasinato e a destrución das súas vidas.

Esta semana Armando Requeixo propónnos a lectura de dúas novelas de acción trepidante: Red Lion de María Alonso e mais A espada máxica de Mario Franco.

Red Lion (Galaxia) é unha narración de alta tensión, inzada de violencia e brutalidade, que se desenvolve nos baixos fondos das mafias traficantes e que presenta a historia dunha vinganza que rematará nunha guerra aberta entre bandas rivais e ríos de sangue a correr por todas partes. Relatada cunha linguaxe moi cinematográfica ao Kill Bill, a trama da novela progresa nun continuo in crescendo ata o clímax final, sacrificando calquera digresión estetizante en favor da imparable acción que avanza vertixinosamente sen tregua nin respiro.

A espada máxica (Fervenza) é unha novela de ‘espada e bruxería’, subxénero da fantasía épica que describe aventuras e loitas libradas por heroes nun pasado arredado e mítico co concurso de elementos ou seres máxicos. Neste caso o mozo castrexo Camal decide marchar da súa citania para coñecer outras terras e xentes. Polo camiño vivirá mil aventuras, pelexará con criaturas incribles e descubrirá o amor, todo contado en capítulos breves e rebordantes de emoción e intriga nunha viaxe circular que remata onde comezou, mais cun Camal madurecido, ben máis sabio e valente.

Esta semana Armando Requeixo convídanos á lectura de dúas novelas traducidas: Dende Finlandia con amor, de Roman Schatz, e A virtude de Checchina, de Matilde Serao.

Dende Finlandia con amor (Esplanadi) foi traducido por Tomás González Ahola e é o relato do mundo finlandés visto por un alemán asentado no país nórdico dende hai moitos anos. Tal como o propio autor declara no limiar, con este libro non pretende “ofender nin facer enfadar a ninguén, senón entreter os meus lectores, sexan estranxeiros que viven aquí e sofren o choque cultural, ou sexan finlandeses cunha autoestima a proba de bomba e cun saudable sentido do humor”. Cheo de ironía e fina observación, Schatz revélanos as curiosidades do xeito de vivir destes veciños do norte, por veces abondo xenuíno e difícil de comprender, mais sempre curioso e sorprendente.

A virtude de Checchina (Hugin e Munin) é unha novela breve traducida por Isabel Soto que nos presenta a vida dunha dama romana, aburridamente casada cun médico rosmón e avaro, que un día cruza co Marqués d’Aragona, recoñecido donxoán, e sente a tentación do adulterio. A partir dese momento todo o seu mundo cambia, debaténdose entre os consellos da súa amiga Isolina, unha dama liberada que vive con ledicia o libre amor, e a súa serventa Susanna, beata cismona á que todo lle semella pecaminosa obra de Satán. As conversas con estas e, sobre todo, o cismar que a mente soñadora de Checchina desata constitúen o nó desta narración que desenvolve unha fonda crítica á hipocrisía dos convencionalismos sociais e á anulación da liberdade persoal esmagada pola máis resesa moral.